Rozdział 3

Podziemne obozowisko

I

Szklane ostrze zalśniło w ogniu kuźni, odbijając niewyraźne oblicze ciemnowłosego mężczyzny.

Blavren Maryz uśmiechnął się i oddał miecz kowalowi, klepiąc go przyjaźnie po plecach.

– Dobra robota, Nissenie – rzekł, a pod gęstymi wąsami drugiego mężczyzny błysnął na krótko uprzejmy uśmiech. Odebrał ostrze i powrócił do pracy, żegnając się uprzednio z dowódcą, który odszedł niespiesznie do drugiego kowala.

Obejrzawszy kolejną pracę swoich ludzi, rzekł do nich kilka słów – były to najczęściej słowa uznania, acz nie oszczędził im również swych zastrzeżeń. Człowiek przyjmujący krytykę jednakże nie chował się za swym warsztatem przerażony, a ze spokojem, a niekiedy nawet uśmiechem przyjmował słowa swego wodza. Blavren Maryz cieszył się szacunkiem, a jedną z rzeczy, która odróżniała go od innych dowódców, była uprzejmość względem swych poddanych i żywe zainteresowanie wykonywaną przez nich pracą. Dlatego cieszył się niesłabnącym poparciem.

Blavren co jakiś czas spacerował po podziemnym obozowisku, doglądając swych poddanych i nierzadko zamieniając z nimi choć jedno słowo. Niewielu wodzów podzielało jego entuzjazm, który ukazywał się każdorazowo, kiedy dostrzegał dobrze wykonaną pracę. Wychodził z założenia, że nie tylko surowość może zapewnić pozycję. Wystrzegał się przedmiotowego traktowania podwładnych, nie tracąc przy tym ich szacunku. Ludzie szanowali go i czuli się przez niego doceniani, dlatego ich wysiłek wkładany w pracę był widoczny dwukrotnie.

Podziemne obozowisko znajdowało się pod zamkiem, zajmowało duży obszar i dzieliło się na kilkanaście sekcji. Każda z nich zajmowana była przez innych fachowców i wszystkie się od siebie różniły. Sekcja kowali była średniej szerokości korytarzem, a każdy warsztat był wydrążoną w ścianie izbą. Nad każdą wysuniętą na korytarz częścią warsztatu znajdował się ciemnozłoty daszek, na którym widniały tablicę z nazwami wykonywanych przez danego kowala rodzai broni. Wejścia do sekcji kowali były dwa – pierwsze z nich było wejściem głównym z wysoką, sięgającą około trzech metrów, zmechanizowaną bramą w kolorze ciemnozłotym, a drugie stało tuż naprzeciwko tego pierwszego; nie było żadną bramą, a jedynie wysokim łukiem z wyrzeźbionymi znakami wkoło jego ramy. Wejście prowadziło do węższego korytarza, który gwałtownie skręcał w lewą stronę, a oświetlony był żarzącą się pod kratami wstęgą lawy, która odpowiadała za wszelkie mechanizmy podziemnego obozowiska i płynęła wąskim korytarzem do sekcji odpowiadającej za działanie wszystkich urządzeń.

Zmechanizowanie obozowisko zawdzięczało krasnoludom, dawnym mieszkańcom zamku na Szklanej Górze. To oni stworzyli to podziemie i odpowiadali za wszystkie mechanizmy w nim istniejące. Ludzie, choć starali się naśladować czynności potrzebne do uruchamiania większości urządzeń, nie znali jednak działania wszystkich maszyn, dlatego większość z nich była nieużytkowa.

Blavren Maryz po skończonym obchodzie powrócił do swoich siedzib. Nie był to jego dom, choć większość tak uważała – młody dowódca bowiem większość czasu spędzał w podziemnym obozowisku.

Siedziba Blavrena znajdowała się w ogromnej sali, na środku której co kilka metrów wyrastały złote kolumny z wyrytymi krasnoludzkimi znakami runinicznymi. Kolumny pięły się do półkolistego sklepienia w tym samym kolorze, z podobnymi znakami i kilkunastoma grubszymi zgrubieniami ze złota, kolejno sięgającymi ku dołowi i otulającymi szerokie wejścia do poszczególnych komnat. Komnaty oddzielone były złotymi kratami, a tuż za nimi znajdował się wąski korytarz prowadzący do kolejnych drzwi. Za nimi znajdowała się główna komnata, w której mieściły się stoły, kanapy, stojaki na zbroje, szafy, regały z książkami, piec i kilka prywatnych rzeczy dowódcy, a kolejne drzwi, tym razem niższe i mahoniowe, prowadziły do mniejszej izby służącej za sypialnię.

Niespełna trzydziestoletni dowódca przemknął wzdłuż komnaty, poprawiając jeden z hełmów, wkładając mapy z powrotem do kufra, kładąc do koszyka jabłko, które jakimś cudem z niego wypadło. Był patetyczny, każda rzecz musiała być na swoim miejscu. Pragnął mieć wszystko poukładane, zarówno w swej komnacie, jak i w życiu prywatnym. Jego upodobania miłosne sięgały wyłącznie jego żony – Anny – nikogo więcej. Był człowiekiem honoru, niedopuszczającym się chwilowych ekscesów ani niepopełniającym błędów. Każdy jego ruch był przemyślany i dobrze zaplanowany, jego patetyczność po części przyczyniała się do tego, że był najlepszym strategiem.

Na polu walki nie sugerował się emocjami. Chłodnym spojrzeniem oceniał sytuację, by wydać odpowiednie rozkazy. Potrafił również słuchać, dzięki czemu dowiadywał się o często ważnych rzeczach dużo wcześniej niż inni.

Tak było w przypadku porwanych dzieci króla. Zanim maester zwołał naradę i odczytał przyniesiony przez kruka list, do jego uszu dotarły już dużo ciekawsze i niewątpliwie istotniejsze szczegóły. Wszystkim mówił, że jego wiedza to wyłącznie szepty wiatru. Po części miał rację. Wieści niesione przez wiatr były szeptami ludzi, którzy dawali mu wiele możliwości, by spojrzeniem stratega spojrzeć na daną sytuacje. Bez problemu wywnioskował, że porwane dzieci znajdowały się blisko twierdzy w Mangenslav, twierdzy należącej do jednego z lordów Irhonu. Pamiętał o groźbach owego władcy, który zarzekał się, że Arsayi pożałuje ostatniego najazdu, kiedy twierdza padła po paru dniach i na kilka miesięcy została wcielona do Arsayi. Nie na długo, gdyż król uznał, że położenie jej nie pomaga mu w kontynuowaniu dalszej ekspansji. Położenie twierdzy nie były znaczące dla jego dalszych planów, dlatego opuścił ją, a wojska wysłał do miejsca, które okazało się ważniejsze dla jego dalszych poczynań niż skromna twierdza lorda Lanstera. 

Lord Lanster jednakże zapowiedział zemstę, o której Blavren Maryz doskonale pamiętał.

Nadarzających się okazji, by zemścić się na królu Arsayi, nie było zbyt wiele. Niewątpliwie jednak podróż królowej Kryssis wraz z synami wydawała się idealną możliwością, aby słowa zapowiedziane dawno temu mogły stać się realną groźbą. Nie twierdził, że poczynania lorda Lanstera były mądre, ale skutecznie odwróciły uwagę króla od Oka Giganta, należącego do Irhonu.

Blavren zdawał sobie sprawę, że spokój w owym księstwie lennym nie potrwa długo. Wojska Irhonu, choć znacznie słabsze od wojsk Arsayi, nie przywykły, by w tak bezczelny sposób odbierać im ziemie. Lordowie Irhonu zapewne już od dawna zwołują narady, jak skutecznie unicestwić króla, którego ambicje sięgnęły za daleko. Nie tylko dzika Północ była problemem, ale także królestwo Irhonu, które coraz bardziej domagało się sprawiedliwości.

A sprawiedliwość mogła zostać im dana tylko na szlakach wojny.

Zabicie królowej odebrało królowi możliwość na posiadanie kolejnego męskiego potomka, spadkobiercę tronu królestwa Arsayi. Król mógł poślubić kolejną damę, lecz synowie zrodzeni z ich miłości nie będą mogli rościć sobie praw do tronu, dopóki synów z pierwszego królewskiego małżeństwa nie spotka śmierć. Król Casterlah zatem został bez męskiego potomka, bez spadkobiercy, a to oznaczało, że ród jego już nigdy nie zasiądzie na tronie królestwa, wymrze jak większość rodów króli i lordów za dawnych lat, którzy nie doczekali się męskiego potomstwa.

Odnalezienie królewskich dzieci, czy to martwych,  czy żywych, stało się priorytetem króla, jakoż zaniechanie poszukiwań mogłoby wzbudzić niezadowolenie ludności, oskarżającej króla o herezję. Uczeni z Synodu bowiem nad wszystkim sprawowali pieczę. To dzięki nim ludność miałaby wówczas odwagę sprzeciwić się swemu okrutnemu królowi, gdyż takie były obyczaje, respektowane w krainie do dziś, nakazane, jak mawiano, przez Dawnych Bogów, którzy mimo ustąpienia miejsca Beliarowi, najwyższemu z Bogów, nadal byli szanowani i złamanie ich praw i nieprzestrzeganie obyczajów prowadziło do  oskarżeń o zdradę i herezję, a to z kolei do surowych kar.

Blavren Maryz, jako głównodowodzący całej armii Arsayi, musiał dopełnić swego obowiązku, który nie był tylko obowiązkiem rycerza objętego kodeksem rycerskim ustanowionym przez Mithirrnisa II Wielkiego, ale także dotyczył Warty Artyzjańskiej, dokumentu podpisywanego przez dowódców, w których to w wielotomowych egzemplarzach spisane są wszelkie przywileje oraz obowiązki, zasady, którymi powinni się kierować i nauki Kościoła Synodu, pouczenia Boskich Artefaktów i Księga Poległych będącej również potoczenie zwaną księgą dokonań. Spisywano w niej każdego z dowódców, lecz nie każdy mógł liczyć na osobną stronicę traktującą o nim i jego wielkich czynach, które pozostaną nieśmiertelne tak samo, jak nieśmiertelna jest Warta Artyzjańska.

Mężczyzna zatem z wyjątkową dokładnością musiał rozwiązać sprawę porwanych książąt, a najbardziej pragnął sprowadzić ich do stolicy żywych. Było to jego najważniejszym celem. Celem, który zapewniłby mu wieczną pamięć i uznanie go jako bohatera narodu, a Blavren Maryz nie marzył o niczym innym jak o własnym bohaterstwie i nieśmiertelności.

II

Po pewnym czasie, zaraz po przyniesionej przez posłańca wiadomości, Blavren Maryz wyszedł z komnaty wejściem znajdującym się w podłodze w lewym rogu pomieszczenia. Zamknięta na spusty klapa prowadziła do schodów, którędy przechodził na niższe piętra obozowiska. Zszedł na piętro najobszerniejsze, które mieściło obecnie dwadzieścia tysięcy rycerzy. Na widok swojego dowódcy, armia zasalutowała.

Blavren dosiadł konia, którego przyprowadził do niego giermek. Samica czarna jak smoła była jego wierną towarzyszką podróży.

Po sygnale wielkie zmechanizowane wrota otworzyły się do wewnątrz. Wejście umiejscowione było w górze, a po otwarciu dawało widok na jezioro rozciągające się w samym sercu Arsayi.

Armia wraz z przywódcą wyruszyła. Po kilkunastu metrach skręciła ostro w lewo, idąc nadbrzeżnym traktem aż do rozwidlenia dróg, które prowadziły dalej wzdłuż jeziora, jak i w górę, aż do zamku. Piaszczysta drożyna nie była stroma, lecz wymagała sporego nakładu drogi, aby znaleźć się na równi z pałacem.

W mieście wrzało.

Lud wyszedł na zewnątrz, żegnając w pokorze swego króla, który dołączył do Blavrena, kiedy armia wtoczyła się na most prowadzący do zamku. Łysiejąca głowa władcy wyglądała przez okna powozu, a on sam od niechcenia odmachiwał poddanym.

– Starczy tych uprzejmości – powiedział Casterlah, chowając się na powrót w karocy. Siedzący naprzeciwko niego maester jedynie spuścił w milczeniu głowę.

Blavren jechał wolno, rozglądając się na boki. Szukał w tłumie tej jednej osoby, która okazała się wyczekiwać go przy jednej z bram w stolicy. Pochylił tylko lekko głowę, a Anna uczyniła to samo. W jej zielonych oczach jednak widniał strach. Nie mógł uczynić niczego więcej, mimo że sam tak bardzo chciał przytulić się do niej jeszcze raz, wdychając fiołkowy zapach jej kasztanowych włosów. Pożegnał się z nią dzień wcześniej, kiedy przyszła do jego komnat nad ranem. Kochali się do południa, wierząc, że i z tej wyprawy Maryz powróci cały i zdrów, choć była to wiara jak każda inna – dająca więcej strachu niżeli pociechy w sercach małżonków. Ale tylko ona została Annie i Blavrenowi.

III

Po powrocie do obozu wiedźmina Bruce'a i elfickiego wojownika o imieniu Yagala, nastało poruszenie. Ranny elf został ułożony na posłaniu blisko paleniska, a jego żona, jasnowłosa elfka Silir, uklękła obok niego. Ich dzieci, chłopiec Vandil i dziewczynka Veldri, ocknęły się również i przybliżyły do ojca zaniepokojone.

– Musimy uciekać – tylko tyle zdołał wykrztusić, kiedy Bruce poddenerwowany chodził po jaskini.

– Pieprzone gnoje nas śledziły! Zarżnęliśmy czwórkę, ale jedna ze strzał trafiła Yagalę. Piąty z nich uciekł – powiedział wiedźmin, nie przestając chodzić wkoło bez celu.

Revil bacznie obserwował Bruce'a, krzyżując przy tym ręce na klatce piersiowej. Jego kamienna twarz nie zdradzała zbyt wielu emocji, lecz głęboki głos, który zabrzmiał w tym momencie ostro niczym brzytwa, pokazywał, jak bardzo był wściekły.

– Dlaczego za nim nie pobiegłeś? – spytał z wyrzutem.

Bruce nie odpowiedział. Zatrzymał się i spojrzał na białowłosego nagle jakby zobojętniałym wzrokiem. Po chwili przetarł zmęczony dłonią oczy i podrapał się po brodzie.

– Próbowałem. Ale miał konia. Spieprzał tak szybko, że aż się za nim kurzyło. Ale przyjdą tu inni. Nie możemy tu dłużej zostać, mogli za nami iść znacznie dłużej, mogło być ich więcej. 

– Gdzie więc proponujesz się udać, mości wiedźminie? – zapytał Zhorin, krasnolud, który nie wytrzymał napięcia i wtrącił się do rozmowy wiedźminów.

– Szliśmy na północ wąwozem. W pewnym momencie droga rozwidliła się na kilka stron. Wybraliśmy jedną z drożyn i dotarliśmy do lasu. Marsz jest długi, ale nie niebezpieczny. Skały się stopniowo przerzedzają, aż dotrzeć można do stromego zejścia. W dole rozpościera się spory las. Weszliśmy tam i od razu to poczułem. Jakąś moc magiczną. Naszyjnik zresztą drżał. To było miejsce pełne magii, ale nie uszliśmy za daleko, bo złapali nas te kurwisyni.

– Jesteś pewien? To może być las driad, a one nie przyjmą cię z otwartymi ramionami. Strzały przebiją cię szybciej, niż zdążysz wypowiedzieć choć jedno słowo.

– To nie był las driad. Wiedziałbym. Inaczej byśmy teraz nie rozmawiali. W tych lasach już nie ma driad, dobrze o tym wiesz. To coś innego, ale nie jestem pewien co. Nie dane mi było się przyjrzeć dokładniej.

– Skoro nie wiemy, co tam jest, nie możemy się tam udać.

– A masz lepszy pomysł?! – krzyknął nagle Bruce. Nie wytrzymał spojrzenia Revila, które przepełnione było pogardą. Wiedział, że nie ufał mu od czasu, kiedy zbłądzili w puszczy Valeai, wówczas stracili w niej połowę kompanów, im samym ledwie udało się ujść z życiem.

– Nie możemy iść do lasu, który emanuje mocą magiczną, o której nie masz pojęcia. Nie wiemy, co się tam może kryć. Możemy wpieprzyć się w jeszcze większe bagno niż to, w którym obecnie jesteśmy.

– Mości wiedźminie, wybacz panie żem wścibski i się wtrącam znów bez pytania, ale… może pan Bruce ma rację. Nie możem tu zostać, wojsko tej przeklętej babicy będzie nas ścigać, skoro jeden z jej kurwiąt chadza gdzieś na wolności – odezwał się Zhorin, spoglądając ciemnymi oczyma spod swych krzaczastych brwi.

Revil zasępił się na moment. Omiótł wzrokiem zebranych towarzyszy, czując lekki uścisk dłoni Shey. Westchnął tylko, pokiwawszy głową ze zrozumieniem. Po chwili milczenia rzekł, że musi pomyśleć i wyszedł wąskim korytarzem na zewnątrz jaskini. 

Przejaśniało się. Słońce powolnym tempem wychylało się zza burzowych chmur. Okolica jednakże pozostawała mroczna. Lekki wietrzyk targał jego długie białe włosy. Kilka przednich pasem miał spiętych z tyłu, jednak po niespokojnej nocy kilka kosmyków muskało go po surowej, poważnej twarzy. 

Przymknął zmęczone powieki, ukrywając jasnozieloną barwę swych oczu. Kolor ich był nienaturalny i przywodził na myśl oczy jaszczurki – jego spojrzenie zresztą zdawało się ziać jadem. Ciemne krzaczaste brwi, których początek zawsze chylił się ku nosowi, a końcówka lekko unosiła się ku górze, dodatkowo dodawały jego twarzy wrogości. Nos miał prosty, niezbyt szeroki ani niezbyt gruby. Usta niepełne, a ich kąciki przeważnie skierowane ku dołowi.

Jego myśli zaprzątał tajemniczy las. Nie wiedział, co konkretnie spowodowało, że nie chciał wierzyć Bruce'owi. Bał się zaufać mu na nowo, bo to przez niego stracili połowę kompanów. Wprowadził ich do puszczy zamieszkiwanej przez gorylce i bagienne żabołaki. Miał sprawdzić teren, a okłamał ich. Revil czuł już od samego początku, że coś jest nie tak. Nie spodziewał się jednak, że atak nastąpi tak nagle. Siedmiu towarzyszy zginęło na miejscu rozszarpana na strzępy przez gorylce. Czwórka z nich odniosła poważne rany i zmarła w ich skutek kilka dni później. Trójka zachorowała na grychtę, bagienną chorobę roznoszą przez żabołaki. Nie było szans, by ich uratować. Brakowało składników na lekarstwa. Irmines, wiedźma, z którą podróżowali, nie chciała ich wyleczyć za pomocą swej magii. Twierdziła, że złe moce przesiąkną przez ciała pozostałych i wszystkich strawi ta sama choroba. Revil zrozumiał. Nie naciskał. Pozwolił umrzeć kolejnej trójce osób, których przysiągł chronić.

Przysiągłem?, pomyślał z goryczą. Nie składał nikomu żadnej przysięgi, ale czuł wewnętrzny obowiązek, by ich wszystkich doprowadzić w bezpieczne miejsce. A najbardziej zależało mu, aby w takim miejscu znalazł się on i jego Shey. Reszta mogła podążać za nimi, ale za ich życie nie odpowiadał. Nie mógł nikomu obiecać, że doprowadzi go żywego do bezpiecznej przystani. Nikomu tym bardziej nie przysięgał, że to uczyni. 

Żałował swych towarzyszy, lecz nie mógł tego okazywać. Ktoś musiał w tym gronie być silnym i objąć dowodzenie. Bruce był na to za młody i niezbyt doświadczony w takich rzeczach. Dopiero uczył się fachu wiedźmina, z którego musiał niedługo potem zrezygnować i uciekać. Znali się z Folen Oeif, wiedźmińskiej twierdzy w górach królestwa Faring, nie darzyli się jednakże sympatią. Bruce był często zbyt roztargniony i nierozsądny, lubił oszukiwać i nie interesował się nikim innym prócz samym sobą. Własna wygoda liczyła się dla niego bardziej niż ktoś inny.

Odkąd jednak stracili połowę kompanów, młody wiedźmin jakby zaczął się zmieniać. Zaczął bardziej poświęcać uwagę innym osobom, starał się dbać o pozostałych członków ich niewielkiej kompanii. Revil nie mógł się zdobyć na to samo. Mimo że starał się dbać o pożywienie, to nie potrafił okazywać wszystkiego wprost. Nie cierpiał okazywać swych prawdziwych uczuć. Przy Shey jednak starał się być taki, jakim chciała, aby był. Była w końcu tylko kobietą wyczuloną na miłe słówka i czułości. A on uznał, że jest jej to winien za ostatnie lata ich wspólnego życia, zanim jeszcze fanatyzm królowej Ishalii nie sięgnął ich skromnego domostwa w głębi lasu.

Zanim ją poznał, bywał w zamtuzach nad wyraz chętnie. Uciechy cielesne należały do jego ulubionych zajęć, zaraz po potrząsaniu dopiero co uzupełnioną sakiewką, kiedy monety ledwie wskoczyły do woreczka napełnianego każdorazowo przez wdzięcznych lordów czy Starszych wiosek, które niejednokrotnie ratował przed strzygami, wampirami, bagiennymi upiorami czy innym plugastwem kłębiącym się w lasach, nad mokradłami czy nawet w polach.

Shey poznał w karczmie, lecz początkowo nie był nią zainteresowany. Działo się to w czasie, kiedy był jeszcze ranny i w sumie nie zależało mu na pieprzeniu jej zgrabnego tyłeczka – choć wyglądał wyjątkowo kusząco w tych figlarnych szmatkach, które miała na sobie. Chciał jednak porozmawiać, tego mu brakowało. Nigdy nie był rozmowny, lecz po kilku kuflach język sam mu się rozwiązał i zaczął opowiadać jak najęty, co też mu na duszy leżało. A leżało wiele. Ona słuchała, a seks przyszedł z czasem.

Nim się obejrzał, ulokowali się w jednej z chat zamieszkiwanej przez drwala, którego zagryzły wilki. Shey zajęła się domem, on wykonywał swój fach. Bywał w domu rzadko, ale kiedy tylko do niego wracał, już od progu witała go cała nagusieńka. Nie długo trzeba było czekać, by znaleźli się na posłaniu i kochali przez następne kilka dni bez wytchnienia. 

Z czasem jednak zaczął czuć się uciskany. Na powrót korzystał z burdeli, aż Shey dowiedziała się o wszystkim. Mimo tego nie zostawiła go, a jedynie od czasu do czasu popłakiwała nocą. Udawał, że tego nie słyszy i nie widzi, lecz czuł, jak jej ciało drży niespokojnie. Nie wdawał się z nią w dyskusje, aż do dnia, kiedy spytała, co tak naprawdę do niej czuje. Wówczas poczuł się najdurniejszym człowiekiem na świecie, choć do prawdziwego człowieczeństwa mu było daleko. Nie czuł nic, prócz przywiązania do jej pięknego smukłego ciała, które tak na niego działało. Nie powiedział jednak tego wprost, nie powiedział niczego, a ona tylko pokiwała głową jakby obojętna i rzekła: „Ja ciebie kocham od momentu naszego pierwszego spotkania. Pokochałam cię za to, jakim człowiekiem byłeś, nie jakim jesteś teraz. A nie chcę zostawić cię dlatego, bo wiem, że w tych czasach ważne jest, by mieć kogoś bliskiego. I ty, Revilu, kiedyś też to zrozumiesz i wierzę, że mnie pokochasz tak samo mocno, jak ja pokochałam ciebie”.

Nie myliła się.

Shey jakby wyczuła zbliżające się niebezpieczeństwo. Wyczuła, że rządząca Erwen królowa Ishalia oszaleje i nakaże mordować wszystkich tych, których podejrzewała o paranie się magią. Wydawało się, że Shey już dawno wiedziała o tym, co miało nastąpić i rozumiała, że w takich czasach najważniejsze było mieć kogoś bliskiego, aby nie umierać samotnym. Bo śmierć w samotności to rzecz najokrutniejsza ze wszystkich. Teraz to rozumiał.

Zbliżył się do niej, odkąd powiedziała, że ucieknie z nim, mimo że wcale nie musiała tego robić. Była człowiekiem, on wiedźminem, który powinien zginąć tak jak inni nieludzie. Ale poszła z nim i zaczął w duchu tylko dziękować, że na to przystała, choć każdego dnia bał się o jej życie, o zdrowie, o psychikę, o duszę, która nie była gotowa na rozlew krwi, widok trupów, ale dziękował, że była przy nim. Przy niej czuł się pewniej. Pewniejsze były jego decyzje, pewniejsza była jego postawa, bo wiedział, że odpowiada nie tylko za swoje życie, ale również za jej. To powodowało u niego przypływ nagłej odwagi, mężności. 

Nie mógł jednak przyznać przed sobą, że ją kochał. Darzył ją pewnym uczuciem, ale nie chciał mówić o miłości. Czy wiedźmin mógł kogokolwiek kochać? Wydawało się to wręcz nierealne.

– Revilu…

Cichutki głos dotarł do jego uszu, brzmiąc jak najsłodsza melodia. Uniósł lekko kącik ust, który jednak prędko opadł z powrotem. Odwrócił się do kobiety, która podchodziła do niego, niepewnie stawiając kroki.

– Jak się czuje Yagala? – spytał, słysząc od czasu do czasu jęki elfa.

– Nie jest za dobrze, rana jest paskudna. Irmines nasmarowała go maścią, po tym jak wyciągnęli z niego resztki strzały.

– Może iść?

Shey odwróciła wzrok i wstrzymała oddech.

– Może iść, Shey? Odpowiedz mi.

– Nie jestem pewna, Revilu. Bardzo cierpi. Ale Silir go nie zostawi, dzieci również. Nie możemy pozwolić im tutaj umrzeć.

– Wiem o tym.

Odwrócił się w stronę skał. 

– Musimy go nieść. Nie wiem, jak daleko zajdzie. Ale potrwa to znacznie dłużej, więc musimy się śpieszyć. Las leży daleko, musimy minąć miejsce, w którym spotkali się z tymi zbirami, potem znajdziemy jakieś schronienie. Musicie być jednak wszyscy czujni. Z rannym Yagalą jesteśmy osłabieni, niech każdy siebie pilnuje. Z Brucem i Zhorinem postaramy się was obronić, ale niech każdy będzie w gotowości. Jeżeli działoby się coś złego, nie bój się sięgnąć po ostrze – powiedział, odwracając się do Shey.

Kobieta przełknęła ślinę i potaknęła głową.

Nigdy nie walczyła, lecz kiedyś musiało to nastąpić. Powinna umieć o siebie zadbać, kiedy jego nie będzie w pobliżu lub nie będzie mógł się do niej dostać.

Spojrzał w jej błękitne oczy.

– Bądź dzielna, Shey.

Nie wytrzymała. Rzuciła mu się w ramiona, a on objął ją lekko. Łza spłynęła po jej bladym policzku. Otarł ją wierzchem dłoni i spojrzał w jej smutną twarz jeszcze raz, a ona powiedziała mu coś, na co nie potrafił odpowiedzieć. Przytulił ją tylko do siebie i westchnął cicho.

IV

Kiedy wyszli ze skalistego wąwozu, ich oczom ukazał się rozpościerający się daleko w dole las. Zejście rzeczywiście było strome, usłane ostrymi kamieniami i wystającymi gałęziami krzewów rosnących tym gęściej, czym bliżej lasu się znaleźli.

Jęczący Yagala szedł wspierany o Bruce'a i swą elficką żonę Silir. Revil prowadził, krocząc tuż obok krasnoluda Zhorina, który po wejściu w ciemny las, przycisnął swój topór jeszcze mocniej do siebie.

– Dziwne miejsce – rzekł, kiedy uszli spory kawał drogi.

Rozglądał się podejrzliwie po okolicy, a na każdy szelest reagował gwałtownym ruchem, przybierając postawę obronną. Był teraz jeszcze bardziej odpowiedzialny za życie kompanii niż wcześniej. Bez Yagali i Bruce'a, który go podtrzymywał, byli znacznie bardziej narażeni na niebezpieczeństwo.

Revil również rozglądał się po okolicy, nie reagując jednakże zbyt gwałtownie na obce dźwięki. Szedł, cicho stąpając po ściółce i wyszukiwał czegoś niepokojącego. Miał znacznie lepszy wzrok niż Zhorin, bardziej wyczulone zmysły, dlatego starał się nie rozpraszać.

Kiedy minęli miejsce, w którym Bruce i Yagala spotkali zbirów królowej, uspokoili się nieco. Upewniali się raz po raz, czy nikt za nimi nie idzie, lecz nie dostrzegali niczego bardziej niepokojącego. Shey kroczyła na samym końcu wraz z Famirą, żoną Zhorina, niziołkiem Tomdo i jego grubą córką Miryldą, oraz wiedźmą Irmines. Nie patrzyła na drogę, a na Revila, starając się rozgryźć jego uczucia i obawy. Wiedziała, że wiedźmin dostrzeże zagrożenie szybciej niżeli inny członek kompanii.

– Stójcie – powiedział nagle Revil, rozglądając się niepewnie.

– Matko jedyna! – wrzasnął Zhorin, kiedy strzała utkwiła w drzewie tuż niedaleko jego głowy.

– A'andas*! Jeszcze jeden krok, a następna strzała znajdzie się między twoimi oczami!

Kobiecy głos wyłonił się zza bujnych krzewów arencji.

* A'andas! - stójcie!

Od autorki: Na samym początku chciałabym powiedzieć, że druga część rozdziału drugiego została nieco zmieniona. Chciałabym, abyście się z nią zapoznali. Nie są to bardzo drastyczne zmiany, ale trochę lepiej wyjaśniające postępowanie króla i to dlaczego tak bardzo zależy mu na znalezieniu synów, dlaczego aż tak przejął się ich losem. Poprawa rozdziału pierwszego i pierwszej części drugiego również się szykuje. Nie będą to jednak zmiany drastyczne, więc nie musicie ich na nowo czytać, aby wiedzieć, o co w historii chodzi. To po prostu zwykłe poprawki, które nanosić będę w każdym rozdziale po jakimś czasie.
Czy Blavren Maryz, który jak zapewne zauważyliście również będzie głównym bohaterem, wydaje wam się zbyt idealny? Jeżeli tak, to cieszę się, gdyż właśnie taki miał być. Dlaczego? Z czasem zrozumiecie. :)
Powiem szczerze, że Blavrena lubię najbardziej jak do tej pory. Nie twierdzę, że pozostałych nie lubię, ale Blavren to taki bohater, który powinien zyskać też waszą sympatię. Jest innym dowódcą niż cała reszta, nie oznacza to jednak, że lud go nie słucha, czy też się go całkowicie nie boją. Strach zawsze jest, ale pozytywne nastawienie Blavrena do swych ludzi sprawia, że ci go bardzo lubią i szanują, gdyż dobrze ich traktuje. Również ich praca jest dużo lepsza, co cieszy nie tylko ich samych, ale i Maryza.
Mam nadzieję, że nie przeraziła was długość tego rozdziału. Staram się, aby was nimi nie zamęczać, jednak czasami to niemożliwe, aby skrócić dany tekst. Wszystkie informacje są tutaj dosyć istotne. Zawierają informacje, które po części mają nie tylko nakreślić sytuacje polityczną, ale również przedstawić bohaterów.
Przypominam również, że powstała specjalna zakładka o bohaterach. Jest ona po to, gdyby ktoś zapomniał kim tak naprawdę dany bohater jest (bądź czym :)), bo wiem, że gdy nie czyta się danego opowiadania, bo autor np. rzadko wrzuca rozdziały, to można zapomnieć z czasem, kim dane postacie są. Dlatego jest ta zakładka.
Powstanie również zakładka Bestiariusz, ale to trochę więcej roboty. Na razie zresztą nie pojawiło się zbyt wiele potworów, ale spokojnie - na to jeszcze przyjdzie czas. Nie możemy przecież zostawiać naszych wiedźminów bez pracy, prawda? Trzeba im rzucać pod nogi przeszkody, nawet jeżeli mają ich już zanadto. Cóż, taki żywot wiedźmina.
Jeżeli widzicie jakieś błędy albo nielogiczności - śmiało piszcie. Nie obrażam się o wytknięcie błędów, o ile oczywiście wyjaśnicie mi, o co konkretnie wam chodzi. Nieraz bowiem spotkałam się z zarzutami, że ktoś powiedział, że on to by napisał to inaczej, że to tak nie wypada, że dany fragment jest głupi i już. Ale czemu jest głupi, czemu nie wypada? Takich komentarzy nie akceptuję, gdyż nie wiem tak naprawdę, o co danej osobie chodzi. Poza tym, jak to nie wypada? Toż to fantastyka, w dodatku autorska, dajmy się ponieść fantazji. :D
Na razie tyle. Dziękuję tym, którzy czytają to opowiadanie i moje wiadomości do Was. Są długaśne, ale lubię mieć kontakt z czytelnikami. I zawsze mam Wam sporo do powiedzenia.
Rozdział czwarty się powolutku piszę, informacje o kolejnych rozdziałach zawsze pojawiają się na stronie głównej w informacjach, więc jeżeli coś, to tam możecie się dowiadywać, co też się na blogu dzieje.
Dziękuję jeszcze raz i pozdrawiam serdecznie!

PS Jak myślicie, kto pojawił się w ostatnim fragmencie?:)
PS2 Czy nie wydaje wam się, że w niektórych momentach czcionka jest większa lub mniejsza od reszty?
PS3 Co się stało z moim nagłówkiem! Nie wierzę w to, mam jakiegoś pecha do tych szablonów. Nagle ta linia się przesunęła, widzicie to? Panie, dopomóż, bo już nie mogę... Postaram się to naprawić, ale ze mnie taki spec od grafiki, że szkoda gadać...