Rozdział 2

Szepty wiatru

I

Arsayi była stolicą wszystkich terenów niezjednoczonego do tej pory królestwa Irhonu. Mury miasta okryte ciemnym kamieniem sięgały dwadzieścia metrów wysokości i pięć metrów szerokości, strażnicze wieże wyrastały z niego co dziesięć metrów, pnąc się w stronę ciemnych wiszących nad ludźmi chmur. Charakterystyczne kolce wyrastały z przedniej strony muru niczym najeżony zwierz, straszyły niegdysiejszego uzurpatora, Willhema Dankarysa, którego głowa, jak tysiąca jego żołnierzy i radców, zawisła na ostrych kamiennych palach muru, zwróconych złowrogo na zewnątrz królestwa, w stronę pustkowia i rozprzestrzeniającego się w oddali lasu.

W środku Arsayi było ponuro i zimno. Stolica oddzielona była kolejnymi murami, tym razem nieupstrzonymi żadnymi kamiennymi kolcami z wbitymi na nie głowami. Tutaj mur był gładki, równie ciemny, lecz niższy niż mur oddzielający Arsayi od zielonych pustkowi. Ciągnący się w dużym okręgu dzielił stolicę na dwie części – bogatą i biedną.

Na samych obrzeżach miejsce zajmowali farmerzy, myśliwi i biedacy, czym bliżej zamku, tym architektura stawała się bogatsza, mieszkańcy lepiej ubrani, zapach przyjemniejszy. Obrzeże traktowane było niegodziwie. Biedaków nierzadko wieszano za choćby najmniejsze przewinienia  – takowe widowiska były bowiem wysoko pożądane, a lud bawił się wybornie – choć przeważnie wysyłano ich na służbę królowi.

To drugie zajęcie w oczach wielu uważane było za gorsze niżeli śmierć. Każdy bowiem wiedział o okrutności swego pana, o jego agresywnych atakach, szokujących zachciankach i uwielbieniu wygłodzonych, torturowanych podwładnych, których krzyki z lubością roznosiły się w lochach zamku na Szklanej Górze. Dzikie zapędy króla były nieposkromione, a on sam został nazwanym Casterlahem Okrutnym, jedynym prawowitym królem ziem Irhonu, który sam siebie mianował na to stanowisko. Gniew ów władcy roznosił się po całej krainie, przynosząc śmierć wielu ludziom, boleści gwałconym kobietom, głód porzuconym dzieciom i ogień zamkom odpierających oblężenie.

Casterlah dążył do zdobycia Północy, dziczy będącej tajemnicą dla mędrców królestwa, którzy od wielu lat próbowali dostarczać informacji o ludach żyjących w Krainie Lodu. Nie wiedzieli o niej zbyt wiele. Kraina Lodu pozostawała nieodgadniętą zagadką, miejscem zsyłek zbrodniarzy i zdrajców, lasem agonii skąpanym w krwi męczenników. Za lasem rozpościerały się góry, zimno, które zabijało najsilniejszych. Mędrcy Arsayi ostrzegali króla o niebezpieczeństwach nieznajomej doliny, jednakże on nigdy nie poddawał się, dopóki nie dostał tego, czego pragnął. I w tym momencie nie było mowy o zmianie decyzji.

– Wasza Wysokość, posłańcy z Michtown i Casstown pragną złożyć dary. Lord ze Wschodu natomiast przyszedł z wieścią od Królowej Ishalii. Farmerzy z Arsayi przyszli błagać cię Panie o ułaskawienie.

Namiestnik Arynn, siwiejący mężczyzna w szatach owijających jego krępe ciało, wyczytywał kolejno gości z sali tronowej, a ci, uszczęśliwieni możliwością spotkania z królem, rzucali się przed żelaznym tronem na kolana, nieraz obijając czołem o wypolerowaną złocisto-brązową posadzkę.

– Wasza Wysokość, oto Grandys van Hill, zwiadowca z granic Nordmaru. Przyniósł podarunek.

– Wystąp – odrzekł Casterlah, machnąwszy od niechcenia ręką.

Na środek wystąpił mężczyzna, owinięty szatami tak, że widać mu było jedynie oczy i kawałek nosa. Wokół szyi przerzucony miał futrzany, ciemny szal, a barki przyozdabiały odrapane naramienniki. Zbroja jego była popękana, buty ubłocone, a rękawice potargane. Wyglądał groźnie, choć nie to niepokoiło króla. Na plecach gościa zwisał wór, z którego kapało coś dziwnego. Po chwili rzucił nim przed stopy władcy.

W sali usłyszeć można było okrzyk zdziwienia. Zebrani cofnęli się z niesmakiem do tyłu, niektórzy odwracali wzrok, ukrywali się za rękoma.

Król poderwał się podburzony z tronu.

– Co to ma znaczyć? – wykrzyknął, patrząc na podarunek zwiadowcy.

Na błyszczącej podłodze leżała głowa białowłosej kobiety.

Król odwrócił się urażony i machnął na gwardzistów, którzy w mgnieniu oka rzucili się na przybysza.

– Pojmać go! Nie karmić, nie poić! Zamknąć w lochach, by zginął.

Strażnicy pochwycili mężczyznę w czerni, który śmiał się szaleńczo w stronę zebranych.

– To jest wasz król, to są rozkazy waszego króla! Króla, który rozpęta wojnę z Północą swymi nieprzemyślanymi decyzjami! Zginiecie wszyscy, a Wilki z Nordmaru podbiją wasze państewka. Zobaczycie, oni zemszczą się za swą Białą Wilczycę!

Strażnik uciszył więźnia kopniakiem w twarz.

Zwiadowca splunął krwią i zaśmiał się znowu, a jego głos jeszcze długo dobiegał za zamkniętych drzwi sali tronowej.

Sor'Qell przyglądał się wszystkiemu z boku. Widział rozjuczonych strażników, poddenerwowanego króla, służki sprzątające głowę kobiety z Północy. Lud był przerażony, on nie. Nie mógł być.

Wieczorem stał na straży obok komnaty Casterlaha, zza drzwi której dochodziły głośne śmiechy i pojękiwania wynajętych kurew. Król odreagowywał, mówili inni, choć on wiedział, że robił to każdej nocy, z każdą dziewuchą z burdelu, lecz nigdy ze swoją młodą, piękną żoną. Stał na warcie obok jego sypialni od wielu lat, żadne sytuacje odbywające się w niej nie były dla niego obce. Casterlah Okrutny nie był wierny nikomu. Sprowadzał do zamku dziewki, płodził im dzieci, a potem zabijał bękarty, by w przyszłości nie mieć z nimi problemów. Żona Kryssis dała mu już synów – Aznoka i Karlena – nie potrzebował zatem kolejnych dzieciaków, które ubiegałyby się o tron jego synów z prawego łoża. Słyszał nieraz historię innych królów, dlatego chciał tego uniknąć.

Inni strażnicy króla nie mieli tylu obowiązków. Mieli bronić władcy, w razie zagrożenia ochronić go własną piersią, oddać za niego życie i służyć wiernie. Przestrzegać ustanowionego wiele lat temu kodeksu rycerskiego, a poza tym mieli wiele przywilejów.

Dla Sor'Qella jednakże zadanie to było zupełnie inne. Służył władcy dniami i nocami, był na każde jego wezwanie. Jego bracia, ci z armii królewskiej, nieraz bywali w burdelach, zabawiając się z panienkami, chlali na umór w pobliskich karczmach, gwałcili zniewolone kobiety, ukrywali się na murach, byle tylko nie zajmować się pracą. Sor'Qell nie podzielał ich losu. Tygrys z Północy, bo tak też go zwali, syn Armandii i Crystalesa, ostatniego wojownika, który powrócił z Nordmaru, brat Trzech Jastrzębi, dziedzic tronu na Północy krainy, nie mógł nawet wysłać kruka z wiadomością do swej oddalonej wiele mil rodziny. Przysiągł królowi, obiecał dozgonną wierność, złożył śluby.

„Darowałem ci życie, chłopcze, teraz masz nam służyć”, tak mawiał Arynn, a Tygrys z Północy jedynie stawał na baczność, odpowiadając pokrótce  „tak jest, mój lordzie”. Przymuszony do służby królowi Arsayi nie próbował ucieczki. Strażnicy miejscy od razu poderżnęliby mu gardło, a ściętą głowę wrzucili do ogniska.

Kilka lat wcześniej pragnął jeszcze uwolnić się spod przysięgi, którą złożył, aby ratować swe życie. Zdradził swój ród, swą ojczyznę w zamian za dalszą egzystencję. Wyjawił sekrety Nordmaru, położenie kilku pobliskich twierdz i słabości zamków w zamian za życie na służbie królowi. Kiedyś chciał to zmienić, ale ostatnimi czasy jednakże przestał się łudzić, że jego życie ulegnie jakiejkolwiek zmianie. Namiestnik był nieugięty, król nieświadomy, a strażnicy dobrze poinformowani – jeden zły ruch i już po nim. Był dla Południa ważny, lecz do czasu – dla uciekinierów nie szykowano miłego losu, wiedział zatem, iż i jego nie ominęłaby kara, jeśli tylko spróbowałby opuścić mury Arsayi. Dostarczał mędrcom z Rady mnóstwa informacji o Północy, był ich skarbcem wiedzy, który uzupełniał ich niepełne informacje o Krainie Lodu zwanej Nordmarem. Nie miał innego wyboru, nie mógł im odmówić, jeśli chciał żyć. Ale takie życie z czasem stawało się uporczywe. A poczucie winy zaczęło odzywać się w sercu dwudziestoparoletniego mężczyzny. Z każdym dniem coraz dotkliwiej.

– Tu jesteś. Sądziłem, że król udał się do lorda Arynna, by omówić zaistniałą sytuację. – Obok niego znalazł się nagle jeden z mędrców Rady. Mężczyzna w szkarłatnym płaszczu z rozkloszowanymi rękawami, podrapał się po długiej białej brodzie, wpatrując się w małe okienko obok drzwi. Przez nie miał widok na większą część stolicy wiecznie okrytej mrokiem.

– Ten obowiązek prawdopodobnie znowu spadnie na lorda – odrzekł mu mężczyzna, nadal utrzymując prostą postawę i trzymając w ręku długą włócznię. Nie przepadał za namiestnikiem, to fakt, ale lenistwo króla drażniło go jeszcze bardziej.

– Przyszedłem właściwie do ciebie.

– Do mnie?

– Tak. Jesteś nam potrzebny w Radzie.

– Rozumiem, panie – odparł strażnik, a starzec zasępił się na moment.

– Nie chodzi o to, co dotychczas, mój drogi. To sprawa zgoła inna, lecz równie ważna. Przekaż, proszę, królowi, iż Arynn go wzywa – powiedział. – Ja chyba nie chciałbym tam wchodzić – dodał po chwili, słysząc długi, przeciągły jęk. Uniósł lekko brwi, lecz nie rzekł nic więcej.

Mędrzec spojrzał jeszcze raz na strażnika, a potem na drzwi, zza których znowu rozległ się głośny śmiech, zastąpiony następnie jeszcze donośniejszym jękiem, i odwrócił się w stronę schodów, zostawiając Sor'Qella samego.

Strażnik westchnął.

Nagle z sypialni wyskoczyła młoda dziewczyna, czarnowłosa, która trzymała zwiewną suknię na wysokości piersi. Spojrzała prędko na Sor'Qella, by następnie spuścić zawstydzony wzrok na posadzkę i uciec przed spojrzeniem mężczyzny. Na jej policzku odznaczał się czerwony odcisk.

Strażnik przeklął króla po cichu.

Zabawy w komnacie stopniowo cichły. Za drzwi wychodziły roześmiane lub zawstydzone dziewki, lecz żadna z nich nie była smutna tak jak ta pierwsza. Kiedy tylko wszystkie wyszły, Sor'Qell zapukał do sypialni, potem zajrzał do niej, poinformował rozciągniętego na łóżku króla o wieści od mędrca, i wyszedł.

Szedł długimi korytarzami zamku. Tutaj wszystko było ciemne. Niewiele pochodni rozświetlało mu drogę, dopóki nie doszedł do wielkiej sali, w której obradowała Rada. Tam po dwóch stronach ściany trzaskał wesoło ogień w kominkach. Nad nimi wisiały kolorowe narzuty, obok tarcze i miecze, a na przeciwległej ścianie, tuż naprzeciwko drzwi wejściowych, znajdowała się odrysowana mapa kontynentu Desthar, nie tak dokładna, lecz wskazująca wszystkie trakty, wrogie zamki, granice z Północą, rzekę, jeziora i przystanie królewskie.

Przy mapie stał już mędrzec, którego Sor'Qell spotkał na korytarzu podczas warty. Nazywał się Allestin, był królewskim alchemikiem, najlepszym w całej Arsayi, a także w miastach sąsiadującej z Irhonem krainy, Faring, a mianowicie w Vengardzie, Andorii i Kersan, które z magów słyneły najbardziej.

– Zatem jesteś. Dobrze, że tak prędko się zjawiłeś – rzekł ciemnoskóry mężczyzna z wyraźnie krzywym nosem. Sor'Qell przystanął z posępną miną przed zebranymi, wbijając wzrok przed siebie.

– Tak, panie.

Cisza wypełniła salę, lecz nie na długo. Pierwszy odezwał się alchemik, który był jedyną osobą, którą Sor'Qell darzył sympatią.

– Pamiętam dzień, kiedy cię złapano. Byłeś tak odważny i tak zimny... przeraźliwy chłód bił z twojej twarzy i duszy. Czułem to, czułem tę chęć mordu strażników, nie bałeś się im sprzeciwić, nawet gdy stawką było twe życie. Zainteresowałeś mnie, mój chłopcze. Od początku wiedziałem, że nie jesteś nikim zwykłym. Przez te lata dostarczałeś nam mnóstwa przydatnych informacji, złożyłeś przysięgę i wiernie służysz w zamku. Przyszedł jednak czas, kiedy zwykłe pomówienia nie mają już znaczenia. W grę wchodzi niezależność Południa, obrona przed atakami nieprzyjaznych ludów z Północy. Namiestnik Arynn postanowił wysłać wojska do Nordmaru. Uważa on bowiem, że liczebność armii przerazi tamtejszych dzikich i odpędzi od nich myśl o zemście za swą Białą Wilczycę.

Sor'Qell zrozumiał.

– Prosicie mnie o zbyt wiele, panie – odrzekł, a być może nawet warknął w stronę stojącego niespokojnie mędrca.

– Wiemy, że to twe rodzinne strony. Znasz je jak nikt inny, nikt z nas nie wie, jak tam jest, tylko ty, jesteś naszą ostatnią nadzieją.

– Ostatnią nadzieją był powrót mych braci do domu, panie. Wówczas pragnąłem, by wszystko to, co mnie otacza, co niegdyś kochałem, zamieniło się w przyjazne dla ludzkości tereny. Wtenczas nie kochałem Nordmaru. Nienawidziłem tę krainę za jej chłód i zabójczą duszę. Moi bracia, panie, nie powrócili. A ja wyruszyłem, by ich odnaleźć. Trafiłem tutaj i uwięziono mnie. A teraz, kiedy prosicie mnie, panie, o oblężenie mej prawdziwej ojczyzny, z jednej strony czuję wielką chęć, by móc zmierzyć się z mrozem Krainy Lodu, pokazać jej, że niestraszna mi jej powierzchnia, pragnę pomścić śmierć braci, obracając ją w ruinę, lecz z drugiej strony nie wierzę, że zginęli i nadal tli się we mnie nadzieja, że gdzieś oni tam są, żyją, w spokoju, w miłości, między nowymi rodzinami. I to mnie powstrzymuje, gdyż wiem, że gdy wkroczymy wojskami na tamtejsze tereny, zginie wielu niewinnych ludzi. Co jeśli między tymi ludźmi będą moi bracia, panie?

– Nie tobie jest mówić, co należy uczynić.

Z drugiego końca sali odezwał się dobrze znany głos. Namiestnik Arynn stał oparty o kamienny kominek i z groźnie poważną miną patrzył przenikliwym wzrokiem w stronę Sor'Qella. Zbliżył się do wszystkich, ponuro przesuwając oczyma wzdłuż rozłożonych, niedokładnych map Nordmaru.

– Darowano ci życie, które mogłeś stracić, jeżeli byś tylko zrobił jeszcze jeden krok w stronę strażników. Oszczędzono cię w zamian za wierną służbę królowi Arsayi. Dobrze wiesz, czym grozi złamanie przysięgi. Północ robi się niespokojna. Nasze wojska patrolujące lorda Tyriasa van Masleva, namiestnika północy Irhonu, przeczesywały teren Oka Giganta, naszego księstwa lennego. Należącego do Arsayi, do naszego królestwa, które zostało okradzione z ziem Irhonu. Naszych ziem. Lordowie Irhonu, bo jak wiesz, królestwo to nie posiada króla, zapędzają się zbyt na północ. Najeżdżają na nasze tereny. Nasz król, wielki Casterlah z rodu Teerih, odbije Irhon i wszystkie ziemie do nas należące. Ale aby to uczynić, potrzebujemy kontroli nad przeklętym Nordmarem. Po zabiciu Białej Wilczycy ich lud może zechcieć na nas najechać. To dzikusy. – Arynn spojrzał z pogardą na Sor'Qella, który tylko zacisnął pięść na to określenie jego ludzi. – Ale są nieobliczalni. Dlatego wyślemy wojska, by przeraziła ich potęga naszego władcy. Pomożesz nam, gdyż jako jeden z nielicznych, a może nawet jedyny, znasz tamtejsze strony. Poprowadzisz ataki razem z kapitanem straży, dowódcą Blavrenem Maryzem. Wyjawisz każde położenie zamków, ich słabe punkty, wskażesz drogę. Nie czuj się jednak wyjątkowy. Nadal pozostajesz na służbie królowi i obowiązuje cię złożona mu przysięga. Dowództwo nie czyni cię nikim lepszym. Ostatnie słowo nadal ma lord Maryz.

Namiestnik usiadł, przyglądając się mężczyźnie.

Sor'Qell nie mówił nic. Skłonił tylko głową, pytając, czy jeszcze w czymś może szanownym panom pomóc. Po zezwoleniu na odejście, odszedł, a wraz z nim cała ponura atmosfera. Mało kto potrafił wprowadzać tak zły nastrój.

Sor'Qell był mężczyzną młodym, lecz niezwykle ponurym. Spojrzenie jego szarych oczu było wiecznie zimne, jego twarz nigdy nie wyrażała radości, nigdy się nawet nie uśmiechnął. Jego krótkie jasne włosy rozwiewały się we wszystkie strony z każdym podmuchem wiatru. Usta miał wąskie, a nos prosty. Mógłby uchodzić za przystojnego, gdyby jego wieczna ponurość odeszła. Ale nie zapowiadało się, by miało to nastąpić.

Skończywszy wartę, udał się na spoczynek. Wędrował długo długimi korytarzami zamku na Szklanej Górze, rozmyślał o słowach namiestnika Arynna i o ojczyźnie, którą porzucił i zdradził. Nordmar był jego domem, od którego się odwrócił. Z wiekiem zaczął czuć wobec samego siebie żal. Żal dlatego, że nie potrafił godnie zginąć za swoją krainę. Kiedyś uważał siebie za człowieka honoru, lecz mimo to nie wahał się długo, aby okryć się hańbą. Hańbą bowiem było złamanie obietnicy danej matce, która zrozpaczona czekała na powrót swych synów, jego braci. Obiecał jej, że odnajdzie ich, lecz on strudzony zimnem i podróżą, opuścił Nordmar, wyrzekł się rodziny, wyrzekł się swej historii i krainy. Zostawił wszystko za sobą, lecz ludzie króla Casterlaha Okrutnego byli sprytniejsi. Schwytali go i chcieli skrócić o głowę, lecz przebywający wtenczas w Oku Giganta namiestnik Arynn darował mu życie. Miał nadzieję, że Sor'Qell dostarczy mu przydatnych informacji o Krainie Lodu.

Od tego czasu służył królowi Arsayi, królestwie, które tak naprawdę było księstwem lennym dużo większego Irhonu – ziem, których Casterlah Okrutny pożądał tak samo mocno, jak i ziem Nordmaru. Irhon było królestwem graniczącym z Arsayi i Okiem Giganta, które były jego księstwami lennymi, lecz Casterlah z rodu Teerih uważał, że Oko Giganta należy do niego. Tak samo jak i prawo do tronu niezajmowanego przez żadnego władcę w Irhonie. Irhon bowiem wyrzekł się sukcesji tronu, a krajem władali lordowie. Czterech z nich, będących członkami największych rodów, władali kolejno północną, południową, wschodnią i zachodnią częścią królestwa. Można by powiedzieć, że każda z części stanowiła osobne królestwo. Uważano, że tak dużą krainą nie powinna rządzić jedna osoba, toteż podzielone na części włości rządzone były przez lordów, a wszystkie cztery części zrzeszały się tylko w czasie wojny i występowały pod wspólnym sztandarem. Sprawy krainy również załatwiano w jednym miejscu, w mieście Ferandey, które jednak nie uznawano za stolicę. Sprawami Irhonu zajmowali się mędrcy i lordowie. Irhon nie pragnął zatem władcy, gdyż system sprawdzał się perfekcyjnie.

Król Arsayi jednakże nie przyjmował tego do wiadomości. Lekkomyślny, okrutny i dążący do celu człowiek pragnął odebrać swe ziemie. Uważał, że to Arsayi jest stolicą całego Irhonu i do niej należy Oko Giganta. Od pewnego już czasu wysyłał on w jego strony wojska, które miały patrolować ludzi jednego z lordów Irhonu. Casterlah starał się atakować najbliższe granicy z Arsayi zamki. Niejednokrotnie mu się to udało, dlatego część Irhonu zostawała stopniowo wcielana do Arsayi.

Irhon, mimo że był wielką krainą, nie posiadał dużego wojska. Siły Arsayi natomiast kłębiły się zarówno w mieście, jak i poza nim, we wszystkich częściach krainy. Mimo że królestwo to nie należało do największych, jego zaopatrzenie wojskowe sprawiło, że Irhon wstrzymywał się z najazdami. Irhończycy bronili się, lecz brakowało im dobrze wyszkolonych ludzi, których Arsayi posiadała. Nie od dziś było wiadome, że najlepsi kapitanowie straży, a również głównodowodzący całymi siłami Blavren Maryz, byli dobrymi strategami. Król, choć nie należał do najrozsądniejszych, miał oparcie w wielu mądrych ludziach, którzy prowadzili jego wojska ku zwycięstwie.

Sor'Qell wiedział, że jest duża szansa, by król, któremu służył, wygrał wojnę i zdobył upragnione ziemie. Wiedział również, że ów władca nie odpuści sobie Nordmaru. Pożądał go całym sercem, zatruwał jego myśli. Pragnął tylko jego, czasami nawet bardziej niż Irhonu. Panowanie nad dziką, nieznaną krainą wydawało się rzeczą, która daje prawo do reszty kontynentu. Casterlah na pewno nie spocząłby na dwóch krainach.

Młody mężczyzna zdawał sobie również sprawę, że namiestnik nie zmieni swej decyzji. Będzie musiał najechać na własny kraj, zabijać swych ludzi. Miał zdradzić Nordmar ponownie.

Wiedział, że musiałoby stać się coś niespodziewanego, coś, co powstrzyma króla przed wyprawą w mroźną dzicz, której pragnął. Wiedział, że musiałoby zdarzyć się coś, co poruszyłoby nim tak bardzo, że odłożyłby wszystkie plany na później.

Wiedział, że musiało coś takiego nastąpić. Ale nie sądził, że już następnego dnia, o poranku zostanie wezwany do komnaty narad. I że wydarzy się to, co rzeczywiście odpędzi myśli króla od jego ojczyzny.

II

– Z wielkim bólem muszę poinformować szanownych panów o śmierci naszej królowej Kryssis, która wędrując do swej matki na obrzeżach naszej krainy, miasta Folgred, graniczącego z twierdzą w Mangenslav, należącą na powrót do Irhonu, a rządzącą poprzez lorda Lanstera, została brutalnie zamordowana przez ludność nieznanego pochodzenia. W dodatku królewskie dzieci, książę Aznok Starszy i książę Karlen Młodszy, zostali porwani przez owych nieznanych złoczyńców. Ich pochodzenie nie jest znane, ani również kierunek, w którym nasi ukochani książęta podążyli.

W komnacie narad zapanowało milczenie. Maester przekazał wiadomość przyniesioną o świcie przez kruka. W jego starym, schorowanym sercu zagościł niepokój. O poranku król, mędrcy z rady, a także kilkoro doradców i kapitanów straży siedziało z posępnymi minami przy okrągłym stole w komnacie narad. Sor'Qell również znalazł tu miejsce. Był tylko strażnikiem króla, lecz Casterlah zażyczył sobie, by wszyscy jego obrońcy znajdowali się przy nim, gdyby nieprzyjaciel wstąpił na Szklaną Górę.

Król do tej pory milczący, uderzył pięścią o stół.

– Niech tylko się dowiem, kto to uczynił, a umrze śmiercią, o której nawet zza grobu będzie z boleścią pamiętał! – Casterlah podniósł głos. Rada przytaknęła skinieniem głowy.

Siedzący po prawej stronie króla maester, odezwał się schrypniętym głosem starca:

– Podejrzenie pada na brata królowej, a twego lorda zarządzającego wschodnią granicą, Wasza Miłość. Jeżeli okaże się to prawdą, odpowie on za zdradę, Miłościwy Panie.

– Nie mamy jednakże pewności. Jak za mną stoi prawo, maestrze?

– Według prawa, Królu, tron pozostaje twój, ludność nie wszczną walk, na mocy których wybrany byłby nowy władca, a takoż się to odbywa, jeżeli Królewska Miłość, aż do swej śmierci, pozostanie bez męskich potomków. W przypadku śmierci Najwyższej Królowej, król ma prawo poślubić kolejną damę wybraną przez Uczonych z Sydonu, po uprzedniej miesięcznej żałobie. Dzieci królewskie, które zostaną zrodzone z drugiego małżeństwa, a będące chłopcami, nie mogą jednakże rościć sobie praw do tronu swego ojca, jeżeli on ma dzieci z poprzedniego małżeństwa, które również są płci męskiej. Dopóki nie stwierdzi się śmierci pierwszych dzieci, król ma obowiązek dołożenia wszelkich starań, aby ciała bądź żywi chłopcy trafili z powrotem do zamku. Sugeruję zatem, Wasza Miłość, aby przemyśleć sprawę nad swymi pierwszymi potomkami, prawowitymi spadkobiercami królestwa i ostatnimi z rodu. Poniechanie odszukania ich może wzbudzić protesty i niezadowolenie ludności.

– Czyż Maester twierdzi, że zaniechałbym odszukania mych pierworodnych?

– Nie śmiałbym, Wasza Miłość. Pragnąłem jedynie przypomnieć o prawach Arsayi, których przestrzeganie pozwoli Waszej Wielkości utrzymać tron. Proszę o wybaczenie, Wasza Wysokość – speszył się starzec.

– Nadal nie wiemy, gdzie znajdują się me dzieci. Gdzie szukać zdrajców? Kto śmiałby podważać mą władzę, jakim zuchwalcem musiał być, aby się tego dopuścić? Daję im swe jadło, dokładam wszelkich starań, aby czuli się bezpieczni, a oni sprzeciwiają się mnie, dopuszczają się zdrady swego króla!

Rada potaknęła, mrucząc pod nosami. Nikt nie zechciał zarzucić królowi nie prawdomówności, wszakże to również uznano by za zdradę, a król Arsayi nie bez powodu otrzymał przydomek „Okrutnego”.

– Wasza Miłość, doszły mnie słuchy, że królewskie pociechy znajdują się w jednym z zamków graniczących z Arsayi. Są to tereny należące do Irhonu, a rządzące przez lorda Willhelma z rodu Lansterów.

Spojrzenie wszystkich utkwiło w osobie siedzącej po lewej stronie króla. Blavren Maryz, głównodowodzący wszystkimi siłami Arsayi, był mężczyzną zbliżającym się trzydziestki, lecz nie przeszkodziło mu to, by piastować tak ważne stanowisko w tak młodym wieku.

– Skąd takie informacje, lordzie Maryzie? – zainteresował się Allestin, królewski alchemik.

– Czy to teraz ważne? – oburzył się król. – Ważne są moje dzieci!

– Oczywiście, Wasza Miłość, lecz musimy wiedzieć, czy informacje te nie pochodzą od nieprzyjaciela. Nie chcielibyśmy wpaść bowiem w pułapkę. Tu liczy się życie królewskich dzieci – wtrącił maester.

– Wszystkie te informacje są szeptami wiatru, maestrze. Wystarczy tylko dobrze wsłuchać się w ich brzmienie – odparł Blavren, uśmiechając się tajemniczo. 

Maester poruszył się tylko niespokojnie.

– Uratujemy nasze książęta. Nakażę zebrać wojsko i wyruszymy jak najprędzej – rzekł Blavren Maryz, wstając. Wszyscy zgodnie pokiwali głową, a król wyszeptał tylko: "I obyś, na Beliara, miał rację, Blavrenie".

Od autorki: Witajcie, moi mili. Jak widzicie w tym rozdziale nie ma wzmianki o Revilu i jego kompanii. Dlaczego? Chodzi bowiem o to, że w opowiadaniu będzie kilku głównych bohaterów. Jednym z nich, jak zapewne zauważyliście, jest Sor'Qell. Kolejnego może również kojarzycie. Nie ma o nim zbyt wiele, a to tylko dlatego, że nie chciałam was zamęczać zbyt długimi rozdziałami. Ten jest już wystarczająco długi. Starałam się opisać w nim Sor'Qella, chociaż to nie jest jeszcze pełne jego przedstawienie. To na razie pewien zarys jego historii, wyjaśnienie skąd pochodzi, dlaczego służy królowi Arsayi. Starałam się również wyjaśnić relacje między Arsayi a Irhonem oraz przedstawić co nieco króla. Czy wszystko jest dla was zrozumiałe? Czy ten świat jest wystarczająco jasny i logiczny? Ja go znam, ale wy nie, dlatego staram się go przedstawić tak, abyście go również poznali. Zatem powiedźcie mi proszę szczerze - czy historia Irhonu i istnienie Arsayi jest zrozumiałe w każdym aspekcie? Była też mowa trochę o Nordmarze. Ale niewiele, na to jeszcze przyjdzie czas.  Zdaję sobie sprawę, że być może nie ma jeszcze jako takiej akcji. Ale uważam, że aby akcja mogła się dziać, to najpierw trzeba poznać troszkę bohaterów i świat, który ich otacza. Bo świat dla mnie to podstawa. Z wielką starannością próbuję go opisać i mam nadzieję, że wszystko jest ok. Jeżeli są jakieś niejasności, śmiało o nich piszcie. Wyjaśnię, a może nawet poprawię, bo na pewno pojawi się trochę błędów. Nie wszystkie potrafię sama wyłapać. Co się tyczy jeszcze bohaterów, ich przedstawienie będzie stopniowe. I będę to rozdzielać na krótsze rozdziały, by was tak nie zamęczać. Tego niestety skrócić się nie dało, gdyż wszystkie informacje są istotne. Rozdział trzeci powoli się zaczyna pisać. Plan jest, zobaczymy, jak pójdzie z realizacją. Dziękuję tym, którzy zechcą przeczytać i skomentować. Wiele to dla mnie znaczy. Pozdrawiam was serdecznie, kochani, i do następnego rozdziału!

PS Wybaczcie mi, jeżeli mam jakieś braki u was. Staram się wszystko nadrabiać. I wybacz mi, Straszniku, że nadal nie skomentowałam twojego opowiadania! Obiecywałam to już w grudniu, ale tak wyszło, że nie miałam w ogóle czasu na nic. Nie martw się jednak, że się nie odezwę, zrobię to na pewno. Dzisiaj się zmotywuję i przeczytam, a dziś, a najpóźniej jutro spodziewaj się mojego komentarza.

PS2 (13.01) Czy widzicie nagłówek z dziaduniem? U mnie nagle zaczął działać, a u mojego chłopaka nadal nic nie widać. Od czego to może zależeć? :(

PS3 (09.02) Druga część drugiego rozdziału została POPRAWIONA. Pojawiła się pewna istotna informacja tłumacząca, dlaczego królowi tak bardzo zależy na odnalezieniu synów, czy to żywych, czy też martwych. Zaniechanie poszukiwań mogłoby wszcząć protesty i ogólne niezadowolenie ludności, która domagałaby się wówczas, aby władzę objął król wyłoniony z walk, bo tak właśnie załatwiano problem, kiedy monarcha pozostawał  bez męskiego potomka i tym samym kończył sprawowanie swego rodu w krainie. Szykują się też niewielki poprawki w poprzednim rozdziale i w pierwszej części tego, ale nie będą jakieś drastyczne. Będę o wszystkim informować. Rozdział trzeci również dzisiaj zacznę poprawiać.