Rozdział 1

Wiedźmin

I

Zeskoczył chyżo z żerdzi chałupiny stojącej blisko bramy, by wtopić się w ciemność nierozświetlanej blaskiem świec drożyny. Wyżej poustawiane paleniska oświetlały piargowy trakt, którędy to powozy z zachodnich rubieży przewoziły jadło i wojskowe zaopatrzenie do stolicy królestwa Erwen – Lythii. Gościniec ten dążył w kierunku skalistych połaci, zamykając się ciasno w jednym zapchlonym miejscu, gdzie odłamy dwóch gór stykały się wierzchołkami wzajemnie o siebie, tworząc jednako ułożony łuk. Tamtejsza droga stawała się cienista i węższa, wędrówki nią bywały niechlubnie zwane potyczkami przez szlak furii, jakoż wnęki między skałami zamieszkiwane były poprzez złośliwe chochliki i kurtyłany, które nieraz wędrowcom wywinęły podstępnego figla. Od dłuższego już czasu nikt jednak  nie wędrował tamtejszą drogą. Gościniec rozwidlający się przed górami w dwie strony był znacznie bezpieczniejszym wyborem, powozy kierujące się do Lythii potrzebowały szerokiego traktu, którego szlak furii nie oferował. Właśnie dlatego skierował się w tamtą stronę. Miał pewność, że nikt go nie zauważy, zwłaszcza, że stąpał wzdłuż skraju porastającego wokoło wioski lasu.

Przemykał niczym cień, nie oglądając się za siebie, nie wydając żadnych dźwięków. Widział kolejno coraz rzadziej usiane domostwa, otoczone niskimi, rozpadającymi się w wielu miejscach płotkami, spomiędzy strzęp których wyrastały bujne dzikie krzewy.

Spojrzał przed siebie, na skaliste przejście – cel jego podróży.

Przed głazami piętrzącymi się ku nieboskłonowi porastały pola pszenicy, mające jeszcze zielonkawy odcień kłosa. Na ich krańcach od strony wioski także zbito skromny płotek sięgający do piersi średniemu wieśniakowi, na którym to luźno przewieszono opierunek i powrozy z łbami dzików. Pospólstwo Erweny trudniło się głównie rolnictwem, acz i wypady do puszczy były tu na porządku dziennym. Kraina potrzebowała żywności, a ona, od razu po przybyciu do stolicy i portu, zostawała transportowana do innych krain, głównie Andary, górzystej krainy kopalń, której ziemie nie były na tyle żyzne, by można było wyżywić całą ludność. Pola kończyły się przy rozwidlającym się trakcie i ustępowały borowi. To zaledwie garstka wielu ziem zapewniających Erwenie zyski. Reszta ich część tej skromnej wioski mieściła się na jej początku, ciągnęła się wzdłuż rzeki Irwiny i nie ustępowała już miejsca lasom. Drzewa sukcesywnie wycinano po tamtej stronie, a na ich miejscu kolorami błękitu i złota błyszczały płachty namiotów erweńskich wojsk, a na pozostałej części stały dziesiątki szubienic, narzędzi tortur i stosy smagane ognistymi wstęgami i wrzaskami skazańców. 

Erwen stała się najbogatszą krainą już wiele lat temu, za czasów panowania Temerina IV, zdobywcę Wybrzeża Smoczego. Obecnie owe księstwo lenne dostarczało sporych nakładów ryb, które również odsprzedawano, dostarczając Erwen ogromnych zysków. Kraina, można by stwierdzić, obfitowała w bogactwa. Prawdą jednak było to, że może i zyski otrzymywane ze sprzedaży żywności były nieprawdopodobnie wysokie, lecz ludzie Erwen nie należeli do najszczęśliwszych i najbogatszych. Opływająca w luksusach stolica i kilka większych miast nie narzekały, ale życie na wsiach toczyło się podobnie jak w innych krainach, czasami nawet bywało ciężej. Ludzie żyli i umierali na polach, przy upalnym słońcu, bez wody, bez chwili wytchnienia. Nad wszystkim bowiem czuwali erweńscy rycerze pilnujący porządku, choć trafniej byłoby stwierdzić, że wprowadzali wyłącznie chaos.

Zwłaszcza po rozkazach królowej nakazującej wymordować ludność praktykującą magię i ludność innej rasy.

Erwen stała się miejscem rzezi. Nikt nie czuł się w niej bezpiecznie. Niewolniczy system stworzony przez jedyną rządzącą królową na kontynencie Desthar doprowadzał niegdyś do buntów, lecz od czasu jej rozkazów nakazujących wymordowanie połowy ludności, bo takoż to się odbywało – setki niewinnych ludzi ginęło przez fałszywe oskarżenia, jakoby mieli praktykować zakazaną magię – nikt już nie upominał się o sprawiedliwość.

Nie mógł na nią liczyć.

Revil przeklął na samą myśl.

Nikt nie mógł liczyć na wyrozumiałość, zwłaszcza przedstawiciele innych ras, zepchniętych na margines. Ostatnią ich nadzieją była ucieczka w poszukiwaniu lepszego miejsca, miejsca, w którym bezpiecznie poprowadzą dalsze swe życie tak jak to było za dawnych czasów, kiedy jeszcze fanatyzm rządzącej nimi kobiety nie przysłonił jej zdrowego rozsądku.

Dotarłszy do krańca lasu, rozejrzał się w obie strony. Gościniec był pusty i nieoświetlony. Chwytając mocniej worek, który taszczył już od wsi, przeszedł na drugą stronę, wtapiając się w ciemność i krzewy arencji o krwistoczerwonej barwie listkowi i właściwościach leczniczych, jeżeli wiedziało się o pozostałych niezbędnych składnikach. 

Szedł przez matecznik szybko, przeskakując raz po raz przez zawalone drzewa bądź zwierzęce nory. Księżyc wisiał na niebie, przedzierając się między szczelnie usłaną koroną drzew. Wstęgi światła przelotnie muskały ścieżkę, którą szedł, choć równie dobrze mogłaby panować totalna ciemność – Revilowi nie było potrzebne światło. Widział wszystko w ciemnościach. Widział, jak wiewiórka przemyka przez sosnową plątaninę gałęzi. Widział, jak dzięcioł wychyla dziób ze swojej dziupli. Słyszał, jak w oddali warczy wilk. Słyszał przeraźliwy jęk rozrywanego na strzępy zwierzęcia, ofiary, która była niedostatecznie szybka bądź niedostatecznie mądra, by wiedzieć, że tym królestwem rządzą żądne krwi bestie. Widział i słyszał każdy szept lasu, czuł go, jakby był jego częścią. Choć był tylko wiedźminem przemierzającym puszczę, kierującym się do skalistego przejścia, równie mrocznego jak las. 

Kiedy przeszedł nad osuniętymi głazami stanowiącymi wejście do skalistego wąwozu, ciemność zakryła jego ciało. Przeciętny człowiek nie dostrzegłby niczego – było zbyt ciemno i zbyt niebezpiecznie, aby zbliżać się górskiego przejścia, a z oddalonej wioski ledwie je było widać. Minąwszy wąską szczelinę, trakt stopniowo się rozszerzał. Skaliste połacie nierównomiernie pokrywały obie strony drożyny, stawiając przechodnia tylko przed dwoma wyborami – pójściem prosto, przed siebie, w ciemną przepaść albo zawróceniem i zapomnieniem o jękach odbijających się od skał. Kurtyłany hałasowały całymi dniami i nocami, choć porę dnia, w której księżyc zawisał na niebie, lubowały bardziej. Nie było jednakże potrzeby wyciągać wiedźmińskiego srebrnego miecza. Niewielkie stworzenia o żółtych wyłupiastych oczach, paskudnej sflaczałej gębie i długim szczurzym ogonie kryły się jedynie za postrzępionymi wierzchołkami niższych skał, a przeważnie jednak mknęły z powrotem do swoich kryjówek we wnętrzu gór. 

Długi był to marsz, zanim dotarł do celu swej podróży. Piargowy trakt skręcał ostro w lewo, a jego róg zdobiła wyjątkowo wysoka i równie postrzępiona skała, której wierzchołek uginał się i opierał o górę. Postrzępione miejsca przebijały księżycowe światło, mimo to wejście do jaskini nie było widoczne. Kryło się za kolejną skałą, tym razem masywniejszą, i obrosło żynowcem, rośliną przypominającą mech, tyle że jaskiniowy i brunatny. Większość żynowca wyrżnęli tuż przy samym wejściu, dopóki z wąskiego i niskiego korytarza nie przedostali się do wnętrza jaskini. Zajęło im to cały poranek, drugie tyle Revil wraz z Brucem wypędzali zalęgłe w środku plugastwo i jaskiniowego trolla.

– Mości wiedźminie, wróciłeś! – Krasnolud Zhorin Thutbrsson podskoczył z obróconego cebra. – A już żeśmy się bali, że coś się pochrzaniło, psiakrew. Mości wiedźmin  Bruce chciał już ta lecieć za panem, panie wiedźminie. Dobrze, żeś wrócił z powrotem, całyś i zdrów.

Odłożył bez słowa wór. Jasnowłosa elfka rzuciła się ku niemu.

– Tylko tyle zdołałem przynieść. Wszędzie straże, pilnują, chodzą, bacznie sprawdzają każdy kąt. Nie mogłem czekać dłużej…

– Dobre i to, dobre. Czyż moglibyśmy narzekać? Narażałeś życie dla nas, panie wiedźminie, jakżeż moglibyśmy obwiniać, że jadło nie pochodzi wprost ze stołu królewskiej mości. Ja to bym nawet takiego kijem nie szturchnął, takie tam dziwności jedzą, że strach do gęby włożyć. Famira, weźże te kury i obierz z piór, usmażymy je na palenisku.

Zhorin wraz z elfką o imieniu Silir zaczęli szturchać patykiem wygasające dwa ogniska, a pulchna żona krasnoluda poczęła obierać dwie rosłe kury. 

Revil rozejrzał się po jaskini.

W kącie siedziały elfie bliźniaki, Vandil i Veldri, pochrapując lekko, przytulone do siebie. Rudowłosy niziołek  strugał figurkę w drewnie, raz po raz zdmuchując wiórki i oglądając postać nabierającą kształtu mężczyzny z mieczem w dłoni. Tuż obok spała wsparta o ścianę jego córka, równie gruba i brzydka Mirylda, opierając ciemnowłosą głowę na jego ramieniu. Nieco dalej leżały siostry – Quarin i Alvena – obie elfki o kuszących jędrnych piersiach i ponętnych ustach. Prawdopodobnie pochodziły z tego samego klanu co Silir, matka bliźniaków. W sumie nie wiedział. Nie było to istotne. Po drugiej stronie klęczała Irmines, wiedźma, jak to nazywali ją między sobą Vandil i Veldri. Rzeczywiście zajmowała się magią. Możliwe nawet, że tą mroczną, złowrogą. Ale nikt nigdy o to nie pytał, nikt się również do niej nie zbliżał, jeśli nie musiał. Znała się jednak na zielarstwie i pomagała opatrywać rany, jeżeli ktoś ucierpiał. Nikt zatem nie zagłębiał się w jej pasję. Nieobecnymi wśród zebranych byli dwaj mężczyźni – elficki wojownik i mąż jasnowłosej elfki Silir zwany Yagala – oraz Bruce – również wiedźmin. 

Ostatnią osobą w ich obozie był człowiek. Kobieta. 

Leżała odwrócona tyłem do towarzystwa. Zdawało się, że śpi, jej kruczoczarne włosy opadały na ramię, plecy, aż po ziemię przykrytą porwaną szmatą. Ręka ułożona wzdłuż tułowia unosiła się miarowo wraz z każdym jej oddechem. Nie poruszała się. Spała. Tak myślał. Ale kiedy tylko przykucnął obok, odwróciła się, a jej spokojne oblicze rozjaśniło się promienistym uśmiechem. Błękitne tęczówki zamigotały wesołymi iskierkami radości, błądziły po jego twarzy, nieruchomej, niewzruszonej. Żałośnie smutnej. I choć chciał się uśmiechnąć, nie mógł. Wyczuła to i posmutniała.

– Czyż jest tak źle, mój kochany?

Nie odpowiedział. Sam sobie zadawał to pytanie: czy jest tak źle, aby myśleć o ucieczce? O dalszej tułaczce, pogoni za spokojem, za chwilowym wytchnieniem, za bezpieczeństwem. Czy mógł je im ktoś zapewnić? Czuł, że to przestaje być możliwe.

– Musimy uciekać.

Stwierdzenie, nie pytanie. Wiedziała to już dawno. I on to wiedział, ale nie chciał się przed sobą przyznać. Nie chciał znowu jej zawieść. Tu było im dobrze. Nigdy nie mogli się czuć bezpiecznie, byli w miejscu niecieszącym się dobrą sławą, ciągle wisiało nad nimi widmo śmierci, nawet jeżeli wydawało im się, że zdołali uciec przed niebezpieczeństwem. Ono nigdy ich nie opuszczało. Odkąd znaleźli tę jaskinię, wiodło im się lepiej. Wcześniej byli cały czas w drodze, cały czas w pośpiechu. Uciekali, bo tylko ucieczka im pozostała. Erwen już nie było bezpieczne jak dawniej.

– Chciałbym, abyśmy znaleźli wreszcie miejsce, w którym zaznamy spokoju. Chciałbym, aby to się skończyło. Ale nie skończy się. Królowa Ishalia sięga coraz głębiej, coraz dalej. Nigdzie nie jest bezpiecznie. Giną ludzie. Niewinni. Fanatyzm tej kobiety, jej ślepa wiara i podżeganie kapłana ich kultu doprowadza do zagłady wielu istnień. Shey, nie możemy tu zostać. – Zasępił się. – Prędzej czy później i tak nas znajdą.

– Czy to znaczy, że musimy opuścić Erwen? – Zhorin, który usłyszał strzępy ich rozmowy, wtrącił się, przestając na moment rozniecać ogień.

Revil odwrócił się w stronę całej reszty.

– Widziałem dziś płonące stosy. Widziałem ludzi, którzy na tych stosach płonęli. Słyszałem ich krzyki, przeraźliwe wrzaski. Rycerze królowej wyciągają z domostw wieśniaków, których podejrzewają o pałanie się magią. Widziałem jednego elfa, który zakuty w kajdany, zmęczony, wychudzony i spragniony czekał na swą kolei. Wokół wioski utworzyli rzeźnię. Ale nie tylko tutaj tak jest. Wszędzie, gdzie nie pójdziemy, będzie to samo. W Erwen przestało być bezpiecznie dla takich jak my, chore wierzenia królowej napędzają wszystko, to cholerne szaleństwo.

Zamilkli.

Każdy z nich wiedział, że to może niebawem nastąpić. W milczeniu powrócili do swoich poprzednich zajęć, lecz myśli każdego z nich zaprzątnięte były jedną myślą: co dalej? 

Revil spojrzał na Shey. Patrzyła na niego z troską. Położył się obok niej, a kiedy położyła głowę na jego piersi, poczuł się jak dawniej. Twarz białowłosego zdawała się być uspokojona, a zadarte w umyśle rany ostatnich walk powoli goiły się, dając mu ukojenie. Na jakiś czas zapominał o tym, do czego musiał się dopuścić, by zapewnić im pożywienie, którego nie było za wiele w lasach, mimo że ciągnęły się one wzdłuż całej wioski. To do niej musiał się z czasem dostać, kiedy patrole i myśliwi kręcili się po borach, uniemożliwiając im polowanie. Nie mógł oddalać się za daleko, wszędzie bowiem byli ludzie królowej oraz wieśniacy ciężko pracujący, lecz gdyby tylko przyuważył go któryś, od razu pobiegłby do namiotów straży i wskazał, w którą stronę się udał, licząc, że zyska dzięki temu ich przychylność. Mógł czekać tylko na noc, by podkraść się do wioski i ukraść rzeczy im niezbędne. Musiał zabić, aby mógł zabrać ze sobą kilka owoców, bochenki chleba i dwie kury, które przed jego przyjściem wieśniak zarżnął, zapewne z tą samą myślą co on – aby wyżywić rodzinę następnego dnia. Zapominał o cierpieniach, których doświadczał on, jego ukochana Shey i jego przyjaciele. I choć ucieczka stała się mordęgą, a niepokój zagościł w jego duszy, to spokój odnalazł w niej, przypadkowo poznanej kobiecie, która zawładnęła jego bezbarwnym życiem i dała nadzieje na lepsze jutro, choć i ono miało nastąpić za kilkanaście, kilkadziesiąt bądź setki dni, kiedy krwawa batalia skończy się wraz z upragnionym, wolnym od męk i cierpień, świtem.

Wiedział, że jeszcze długo nie będzie im dane zaznać spokoju. Wiedział, że świt ten nie nastąpi jutro, mimo że przy Shey czuł, jakby miało się właśnie tak stać, jakby wszelkie zło tego świata miało zniknąć w tę jedną noc, zamienić się w szczęście, które ogarnąwszy wszystko dookoła, przeniknie i przez nich. Tego im brakowało. Szczęścia i nadziei, bo i ona zaczęła umierać, odkąd stracili połowę kompanów. Nie tak dawno było ich znacznie więcej, teraz została jedynie garstka. Przyjaciele zginęli, odeszli z tego świata do świata, który być może był dla nich lepszy. Na pewno był. Świat, w którym oni żyli ani trochę nie przypominał świata, w którym można żyć godnie i szczęśliwie. Te czasy minęły bezpowrotnie.

– Revilu – rzekła czarnowłosa, wydostając się lekko z uścisku mężczyzny. Ten spojrzał na nią nieobecnym wzrokiem. – Nie chcę... nie zniosę więcej tej ucieczki, nie wytrzymam z myślą, że jesteś daleko ode mnie, że będziesz narażał życie, by znaleźć dla nas miejsce. Bo czym bliżej jestem tej myśli, tym bardziej serce moje krwawi tęsknotą do ciebie… Tak bardzo się boję…

Revil dotknął jej policzka.

– Przecież wiesz, że muszę, muszę to robić. Dla ciebie, dla nas. Abyśmy mogli żyć jak dawniej.

Cichy szloch rozniósł się nagle blisko niego. 

Przycisnął kruche ciało mocniej, wiedząc, o czym myślała.

Tak, temat śmierci Revila był dla niej czymś strasznym, czymś, z czym nie mogła się pogodzić, nie potrafiła dostrzec tego, że gonitwa za mężczyzną jest już od tak dawna jednym z zajęć przybocznej straży królowej, wciąż wmawiała sobie, iż białowłosy jest normalnym człowiekiem, jak ona, za którym nie podąża się, nie chce jego śmierci.

Ale nie tylko on był na nią narażony. Wszyscy tutaj znajdujący się mogli ją spotkać, według królowej Erwen byli oni bowiem wynaturzeniem, czymś, co nie powinno istnieć, czymś, w czym maczano palce, złowrogie, przepełnione ciemną mocą. Oni wszyscy splamieni byli złem, którego chciała się wyzbyć ze swego królestwa, złem, którego nienawidziła całym sercem, bo sprzeczne to było z jej wiarą w bogów. Wierzyła, że magia i istoty innych ras byli nieczyści, zagrażali jej, zagrażali ludziom. Chciała się ich wszystkich pozbyć, raz na zawsze. 

– Obiecuję ci, że znajdziemy to, czego potrzebujemy. I nie narażę życia już nigdy więcej. – Pocałował jej skroń, wzdychając lekko, acz tak, że usłyszała. Pamiętał o ostatnim incydencie, o którym i ona nie zapominała. Wiedział, że Shey nigdy mu tego nie wybaczy.

Ona jednak spojrzała na niego załzawionymi oczami, z bólem malującym się w ukochanych, błękitnych tęczówkach, poczuła, że go traci, że on dobrowolnie chce udać się na męki, by skończyć swój żywot, by nie dręczyć się już, nie żyć wieczną ucieczką. Revil zrozumiał, o czym pomyślała, o czym jej w głowie cichy dźwięk zagrzmiał, mówiąc syczącym głosem o zbliżającym się końcu, o cierpieniu, na który będzie skazany, kiedy wpadnie w niepowołane ręce. Zobaczył oczami wyobraźni, jak jej kruche ciało łamie się w pół, wstrząsane nieprzyjemnymi, niekontrolowanymi dreszczami bólu i cierpienia, a serce zastyga otulone rozpaczą i nędzą, kiedy tylko dowie się o jego śmierci. Widział, jak ona upada, klęka z rozerwaną od niedowierzania duszą, a jej oczy tracą ten piękny, krystaliczny blask, usta rozszerzają się rozpaczliwie, wydobywając głośne, stłumione przez łzy odgłosy, słyszy, jak woła jego imię, próbując wmówić sobie, iż to wszystko nieprawda, a on, Revil, jej ukochany, nadal gdzieś żyje.

Otrząsnął się.

Brunetka leżała na jego torsie, tuląc się niczym mała dziewczynka do niego. Hebanowe włosy rozlały się po jego klatce piersiowej, a niespokojny oddech dotykał delikatnie jego skóry.
Usnęła.

Revil jeszcze przez chwilę myślał o tym, co nadejdzie, choć i on nie był pewien, czy jego przypuszczenia są słuszne, czy jeden zły ruch mógłby go kosztować życie, a Shey wówczas utraciłaby swoje, to jakaś jego część kazała mu uważać bardziej niż wcześniej. Nie mógł się rozpraszać, nie w chwili, kiedy życie całej kompanii wisiało na włosku. 

Niedługo potem ogarnął go długi sen.

II

Do namiotu głównego dowodzącego wojskiem Arsayi wbiegł zdyszany giermek, lecąc ze zmęczenia na zastawiony mapami i świecami stół. Wosk stapiał się, a światło nikło, mimo to dostrzegł siedzącego przy łożu Vareusa, który czyścił swą Virekle, splamioną krwią jednego z jeńców.

Dowódca podniósł głowę, zaprzestając na moment pracy.

– Mój Panie, Biała Wilczyca uciekła – wysapał giermek, trzymając dłoń w okolicy serca.

W obsydianowych oczach Vareusa zaiskrzył gniew.

– Sprowadzić mi ją tutaj! Natychmiast! – wykrzyczał, a posłaniec skinął jedynie głową i wybiegł, mijając się z lordem Maryzem.

– Sądzisz, panie, że znajdą kobietę tych lasów? Zna je jak nikt inny, jesteśmy na jej terytorium. Naszym jedynym zadaniem powinno być przepędzenie zwiadowców lorda Tyriasa van Masleva, a nie schwytanie ludzi Nordmaru i mordowanie ich. Mieliśmy pilnować tylko granicy i obaczyć, czyż któryś z nordmarskich królujących zdrajców nie chełpi się zbytnio i nie szykuje marszu na Irhon. Wiesz, co powie nasz władca? Nie będzie zadowolony.

– Nie obchodzi mnie, co powie Casterlah!

Lord nie zdziwił się. Vareus nigdy nie należał do osób spokojnych.

– A czy obchodzi cię, co zrobi z twą głową? Zawiesi na swej bramie, jak głowy wszystkich tych, którzy go nie słuchają. Dobrze wiesz, jak postępuje nasz król, a ty w dodatku wydajesz rozkazy, które z pewnością go rozzłoszczą. Nie uwierzę, że tego nie wiesz. Nie jesteś głupcem.

– A co jeśli jestem?

– Tyriengerowie nigdy tak nie postępują, a ty jesteś jednym z nich. Nauki twego ojca nie pozwoliłyby ci na tak pochopne decyzje. Musisz mieć w tym pewien cel, Vareusie, lecz wiedz, iż może się on okazać zgubny. Jeśli tej dziewczynie się coś stanie, to...

– Tak, lordzie Maryzie, wiem, co to oznacza.

W namiocie zapadła cisza.

Od autorki: Witajcie po tych długich dwóch latach! Nie było mnie tutaj tyle czasu, że aż nie wiem, co powiedzieć. Przede wszystkim chyba chciałam zapowiedzieć, że tak oto wraz z tym nowym rozdziałem pierwszym rozpocznie się zupełnie nowa historia. Inna historia, chociaż ci, którzy być może pamiętają poprzednią wersję, wiedzą, że parę wątków jest powtórzonych, choć nieco zmienionych. Mam nadzieję, że na lepsze, lecz to się okaże z czasem. Cóż jeszcze mogłabym rzec? Jestem podekscytowana. Tak dawno nie bywałam w blogosferze, stęskniłam się za nią, jak i za pisaniem. A teraz znowu mogę pokazać to swoje pokraczne dzieło i liczyć, że ktoś zechce je przeczytać i skomentować. Czy jestem zadowolona? O dziwo, jestem, choć zapewne jeszcze nieraz powrócę do rozdziału i będę go poprawiać. Ale nie, nie musicie się bać. Drastyczne zmiany treści się na razie nie szykują, co najwyżej jakieś jedno dopisane zdanie, aby dopełnić opis, który mi się nagle przestanie podobać, albo poprawienie błędów, których zapewne sama nie dostrzegę bez waszej pomocy. Nie pozostaje mi nic innego, jak podziękować tym, którzy zechcą wraz ze mną kroczyć przez krainy Erweny i Irhonu, przez cały kontynent Desthar, wraz z bohaterami przeżywać chwile załamania, strachu, ale i szczęścia. Zakładkami zajmę się niebawem, już wszystko mam zaplanowane. Pojawią się krainy Desthar, historie rodów, historie różnych ras i inne rzeczy. Rozdział drugi pojawi się za jakiś czas. Pozdrawiam serdecznie i jeszcze raz dziękuję

PS Widzę, że napis "Rozdział 1" jest nierówny, ale nie da się tego bardziej wyśrodkować. Nie wiem jak. Niebawem zmienię szablon, gdyż ten jest na razie zastępczy, a na oku mam coś innego.

PS2 (26.12) Pozmieniałam trochę fragment, Smokojebczyni, na który zwróciłaś mi uwagę. Dodałam tam parę razy imię Shey, lecz nieprzesadnie, gdyż przyuważyłam, że i tak większość skupia się na opisie wioski i tym, co Revil musiał zrobić, aby zdobyć dla nich pożywienie. Usunęłam również fragmenty, które świadczyły (i to dobitnie), że Revil to nieszczęśliwy kochanek. Miałaś rację, Nitif, trochę sierotka z tego Revila wyszła. A wiedźmin musi być twardy. Nie chciałam zmieniać rozdziału jakoś drastycznie, lecz usunęłam fragmenty, w której była mowa "o spojrzeniu przepełnionym uczuciem i tęsknotą" czy też kiedy zwracał się do Shey "moja kochana". Mimo że to miłe, to trochę nie pasuje do wiedźmina. Mam nadzieję, że później się bardziej do niego przekonacie, a ja postaram się nie robić z niego ofiary losu. :)